Coachingstraject Kinderen tot 12 jaar

Kinderen groeien in een korte periode snel op en ze hebben te maken met veel veranderingen. Denk maar eens aan de veranderingen in hun lichaam. Wist je bijvoorbeeld dat het hoofdje van een baby het hardste groeit in het eerste levensjaar? Maar ook in de jaren erna groeit dat hoofdje nog als kool.

Als je nu eens het woord "hoofdje" vervangt door "brein" dan begrijp je dat in de eerste levensjaren er enorm veel "rekenkracht" bijkomt. Ja, voor het gemak noemen we dat zo want je kunt het brein wel vergelijken met een computer, nietwaar?

Dus het kind krijgt meer rekenkracht en kan daardoor ook steeds meer. Het kan steeds beter geluiden onderscheiden, het kan steeds meer kleuren zien, het krijgt steeds meer gezichtsuitdrukkingen en de motoriek (het bewegen) gaat ook steeds beter.

Dat laatste merk je niet alleen omdat het kind gaat van kruipen naar staan en dan naar lopen maar ook aan de manier van iets oppakken. Ga maar na; greep het kind vroeger met een hele arm naar een pop, na een tijd kan het een potlood met duim en wijsvinger oppakken. 

We hebben het al even over de ontwikkelingen gehad die in het kind plaatsvinden. Je kunt je voorstellen dat die ontwikkelingen ook dingen buiten het kind mogelijk maken. Contact maken met de mensen om je heen bijvoorbeeld. Dat begint natuurlijk met papa en mama en eventueel broertjes en zusjes en later komen daar de vriendjes bij. Prachtig om te zien, zeker als die vriendjes, vrienden voor het leven blijken. 

Kinderen moeten dus leren om met de mensen en kinderen om te gaan. En omgekeerd natuurlijk. Vergelijk het maar met de eerste dag op je nieuwe baan. Aan het begin is het aftasten. Met de ene collega heb je snel contact, met de andere niet. De ene collega is slimmer dan jij en de andere echt niet. 

Wat je dus doet is dit: je gaat vergelijken en kinderen doen dat ook. Zolang er een goede balans is tussen de dingen die een kind goed kan en minder goed kan dan anderen hoeft er niets aan de hand te zijn. Het wordt wat anders als gedachten opkomen als “Ik kan het niet”, “Ik ben niet goed genoeg” of “Ik hoor er niet bij”.

Als dat gebeurt is er een probleem en dat probleem hoeft niet door het kind te zijn veroorzaakt. Misschien is het wel goed genoeg maar laten de vriendjes het kind maar al te graag weten dat dat niet zo is. En de reden daarvoor kan zomaar de kleding van het kind zijn.

De negatieve invloeden van de buitenwereld van het kind kunnen dan leiden tot boosheid van het kind. Het kan gefrustreerd raken om niets, opeens vreselijk verdrietig zijn of zich niet meer kunnen concentreren op school. En dit alles kan weer leiden tot lichamelijke klachten als buikpijn, hoofdpijn of andere onverklaarbare klachten. Het is als met dominostenen: als er een valt vallen er meer en dat kan grote gevolgen hebben. Voor je het weet heb je een zogenaamd probleemkind.

Het probleemkind in wording kan al heel vroeg signalen afgeven dat het "niet goed in het vel zit". Hierboven hebben we er al een paar opgenoemd.  Laten we er nog een noemen. Zo kun je merken dat je kind niet kan slapen.

Het in dat stadium streng op te treden door te zeggen "Stil nu en meteen gaan slapen" is op dat moment niet de beste reactie voor het kind.  Ook signalen als buikpijn, monsters zien en bedplassen kunnen symptomen zijn van een probleemkind in wording.

Veel ouders vinden het moeilijk om die signalen goed te duiden. "Ophouden nu, die buikpijn gaat vanzelf weer over!"

We hebben het al gehad over interactie. Het (re)ageren op de buitenwereld. In een harmonieus gezin is dat "appeltje eitje" voor een kind. Het wordt gestimuleerd, ondersteund, goed gevoed, er wordt mee gelachen, gestoeid en gehuild.

Niet alle gezinnen zijn harmonieus. Zeker niet die waarvan de ouders in een scheidingsproces zitten. Misschien is een ouder nog niet vertrokken en stapelen de ruzies zich thuis op. Het is zo'n situatie erg moeilijk voor een kind om dan zijn/haar weg vinden? Maar ook als de ouders al uit elkaar zijn, kan het kind door een vechtscheiding heel makkelijk nog het kind van de rekening worden.

Een situatie waarin ouders compleet verrast kunnen worden door een agressief kind. "5 jaar is het nog maar en moet je zien wat het heeft gedaan". Als ouders helemaal radeloos zijn en niet meer weten hoe ze verder moeten zouden ze het liefst hun probleemkind uit huis plaatsen. 

Er bestaan zeker probleemkinderen. Sterker nog, er zijn er tienduizenden. Kinderen die om wat voor reden dan ook problematisch gedrag vertonen. Het zijn voor ons echter lekkende schepen die dreigen ten onder te gaan. De zeelui die het schip moeten verzorgen staan bij de pompen om het binnendringende water (symptoom) over boord te pompen. Maar niemand komt op het idee om het lek (oorzaak) te repareren (oplossing).

Kijk, kinderen kunnen echt "stierlijk" vervelend zijn. Soms wil je ze wel "achter het behang plakken". Want laten we eerlijk zijn, ook een ouder is maar een mens.

en toch . . .

Ouders en kinderen zullen toch echt samen verder moeten. Ouders moeten hun kind begeleiden op de weg naar de volwassenheid. Die weg is echt niet zonder hobbels en kuilen. Kinderen kunnen expres in zulke kuilen vallen zonder dat de ouders het zien.

Toch hebben ook die kinderen hulp nodig om uit die kuilen te komen. We kunnen ze niet aan hun lot overlaten. Met andere woorden: ouders moeten het voorbeeld zijn waar kinderen zich aan kunnen spiegelen.